ένα μικρό παραμυθι

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό δίπλα σε μια καταγάλανη λίμνη, ζούσε ένας νεαρός ψαράς, ο Νίκος. Το χωριό, που βρισκόταν σε μια γωνιά του κόσμου γεμάτη φυσική ομορφιά, είχε σπίτια με κόκκινες κεραμοσκεπές και αυλές γεμάτες λουλούδια. Η λίμνη ήταν ο καθρέφτης του ουρανού, γαλήνια και απέραντη, ενώ γύρω της απλώνονταν μικρά μονοπάτια που περνούσαν μέσα από πυκνά δάση. Ο Νίκος ήταν ο νεότερος ψαράς του χωριού, ένα αγόρι που μεγάλωσε ακούγοντας ιστορίες για τη λίμνη και τα μυστικά της. Το σπίτι του, ένα μικρό καλύβι με θέα στο νερό, είχε χτιστεί από τα χέρια του πατέρα του και ήταν γεμάτο με αντικείμενα που θύμιζαν την αγάπη του για τη θάλασσα.

Κάθε πρωί, πριν ακόμη ο ήλιος ανατείλει, ο Νίκος έπαιρνε τη βάρκα του και έβγαινε για ψάρεμα. Η βάρκα του, αν και μικρή, ήταν γεμάτη χαρακώματα που μαρτυρούσαν τις πολλές περιπέτειες της. Καθώς κωπηλατούσε, ο ήχος του νερού που διασχιζόταν από τα κουπιά του ήταν σαν μουσική, συνοδευόμενη από τα πρώτα κελαηδίσματα των πουλιών. Ο Νίκος απολάμβανε την ησυχία της λίμνης, τον καθαρό αέρα που γέμιζε τα πνευμόνια του, και τον απαλό ήλιο που χάιδευε το πρόσωπό του. Η δουλειά του δεν του έφερνε πολλά χρήματα, αλλά τον έκανε να νιώθει ελεύθερος και ευτυχισμένος.

Παρόλο που το χωριό του ήταν φτωχό, ο Νίκος ποτέ δεν παραπονιόταν. Οι άνθρωποι εκεί ζούσαν απλά, καλλιεργώντας τη γη και ψαρεύοντας για να βγάλουν τα προς το ζην. Παρόλα αυτά, ήταν όλοι δεμένοι μεταξύ τους, και αυτό έκανε τη ζωή στο χωριό ζεστή και γεμάτη ανθρωπιά. Ο Νίκος ήταν περήφανος για τη ζωή του, νιώθοντας ότι είχε όλα όσα χρειάζονταν για να είναι ευτυχισμένος: φίλους, οικογένεια, και την απεραντοσύνη της λίμνης που τον γέμιζε γαλήνη.

Μια μέρα, ενώ έριχνε τα δίχτυα του στα γαλήνια νερά, κάτι παράξενο συνέβη. Ένιωσε ένα απότομο τράβηγμα στο δίχτυ, τόσο δυνατό που χρειάστηκε να κρατηθεί γερά για να μην πέσει στη θάλασσα. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά γρήγορα. Σκέφτηκε ότι ίσως είχε πιάσει ένα τεράστιο ψάρι ή κάποιον θησαυρό. Με μεγάλη προσπάθεια, τραβούσε το δίχτυ σιγά-σιγά, νιώθοντας το βάρος να τον προκαλεί. Όταν τελικά το δίχτυ ανέβηκε στην επιφάνεια, δεν αντίκρισε ψάρι ή θησαυρό, αλλά ένα παλιό, χρυσό λυχνάρι καλυμμένο με βρύα και φύκια.

Το λυχνάρι, αν και σκουριασμένο, έλαμπε ελαφρά κάτω από το φως του ήλιου. Ο Νίκος το σήκωσε και το παρατήρησε με περιέργεια. Ήταν περίεργο πώς ένα τέτοιο αντικείμενο είχε βρεθεί στον βυθό της λίμνης. Με μια δόση περιέργειας, πήρε το μαντήλι του και άρχισε να το τρίβει για να καθαρίσει τη βρωμιά. Τη στιγμή που το έκανε, ένα σύννεφο λαμπερού καπνού ξεχύθηκε από το στόμιο του λυχναριού. Ο καπνός σχημάτισε ένα τεράστιο, γαλάζιο πλάσμα με λαμπερά μάτια και φωνή που έμοιαζε να αντηχεί από τα βάθη της γης.

«Είσαι ο σωτήρας μου!» είπε το τζίνι με ευγνωμοσύνη. «Ήμουν παγιδευμένος σε αυτό το λυχνάρι για αιώνες. Για να σε ευχαριστήσω, σου χαρίζω μία και μοναδική ευχή. Σκέψου καλά πριν ζητήσεις.»

Ο Νίκος ένιωσε δέος μπροστά στη μορφή του τζίνι, αλλά γρήγορα βρήκε το θάρρος του. Θα μπορούσε να ζητήσει πλούτη, να γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ή να αποκτήσει δύναμη και εξουσία. Όμως η καρδιά του ήταν γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους του χωριού. «Θέλω να κάνω το χωριό μου ευτυχισμένο,» είπε.

Το τζίνι χαμογέλασε. «Είσαι σοφός πέρα από την ηλικία σου,» είπε και με ένα νεύμα εξαφανίστηκε μέσα στον ίδιο λαμπερό καπνό από τον οποίο είχε έρθει.

Ο Νίκος γύρισε στο χωριό, ακόμα αμφιβάλλοντας αν όλο αυτό ήταν αληθινό. Όμως, μόλις έφτασε, συνειδητοποίησε ότι κάτι είχε αλλάξει. Τα χωράφια που ήταν ξεραμένα ήταν τώρα γεμάτα ζωντανούς καρπούς, η λίμνη ήταν γεμάτη ψάρια, και οι άνθρωποι γελούσαν και συνεργάζονταν όπως ποτέ άλλοτε. Όλοι είχαν μια νέα λάμψη στα μάτια τους, σαν να είχαν ξυπνήσει από έναν μακρύ ύπνο και είχαν θυμηθεί τι σημαίνει ευτυχία.

Ο Νίκος στάθηκε στην άκρη της λίμνης και χαμογέλασε. Είχε καταλάβει πως η ευτυχία δεν ήταν στα πλούτη ή στη δόξα, αλλά στη χαρά που μοιραζόταν με τους άλλους. Από εκείνη τη μέρα, το χωριό του έμεινε γνωστό ως το πιο χαρούμενο μέρος στον κόσμο. Και ο Νίκος, αν και ποτέ δεν αναφέρθηκε στο τζίνι, ήξερε ότι η απόφασή του είχε αλλάξει τις ζωές όλων για πάντα.